Όλες οι μελέτες  που ερεύνησαν ως σήμερα τις ψυχικές διαταραχές των παιδιών των διαζυγίων βασίζονται στην αρχή ότι η μητέρα μένει στο σπίτι με το παιδί και ότι ο πατέρας είναι ενδεχομένως αδιάφορος. Φυσικά, όταν η βασική αρχή (αξίωμα) είναι εσφαλμένη τότε και τα συμπεράσματα είναι λανθασμένα. Η διατάραξη αυτής της ισορροπίας ήλθε βαθμιαία όσον αφορά στην σχέση πατέρα-παιδιού στα ελληνικά δεδομένα. Ας μη ξεχνάμε ότι πάρα πολλοί Έλληνες έζησαν στο εξωτερικό και προσάρμοσαν τις συνήθειές τους στις απαιτήσεις της ζωής όσον αφορά την εξισορρόπηση του χρόνου που αφιερώνουν στην οικογένεια και στην εργασία. Ενώ λοιπόν ο πατέρας ανταποκρίθηκε πλήρως στα νέα καθήκοντα-ευθύνες, κοινωνικά και πολιτισμικά δρώμενα, η κοινωνία δεν δέχθηκε ακόμα αυτό το ρόλο και κυρίως οι θεσμοί και η πολιτεία “ζουν” ακόμη στις προηγούμενες δεκαετίες.

Η πρακτική αυτή οδήγησε στις δικαστικές αποφάσεις όπου η επιμέλεια/γονική μέριμνα δίδεται στη μητέρα και στον πατέρα δίδεται πενιχρή επικοινωνία αγνοώντας ότι η επικοινωνία του γονέα με το παιδί είναι μια βαθιά βιωματική σχέση που δεν αντικαθίσταται από λίγες ώρες εβδομαδιαίως. Ακόμη περισσότερο, όταν η ψυχολογική/ψυχική κατάσταση της μητέρας λόγω διαζυγίου είναι άσχημη (Gardner, Νομικές και Ψυχοθεραπευτικές Προσεγγίσεις στους τρεις τύπους Γονικών Συνδρόμων Αποξένωσης στην Οικογένεια κ.α.) και προσπαθεί να εκβιάσει ή να εκδικηθεί (άραγε γιατί εφόσον όλα είναι συναινετικά στα πρώτα βήματα του διαζυγίου;), τον πατέρα μέσω της επικοινωνίας του με το παιδί.

Η Πολιτεία θέσπισε νόμους και τους επικαιροποίησε το 1983 σχετικά με το οικογενειακό δίκαιο αλλά δεν έλαβε υπόψη ότι η εφαρμογή τους είναι πλέον ακατόρθωτη με την ραγδαία εξέλιξη της κοινωνίας. Εξάλλου, μόλις τότε δειλά-δειλά, εμφανίζονταν τα τραγικά αποτελέσματα στις δυτικές χώρες και ξεκινούσαν την έρευνα οι προαναφερόμενοι επιστήμονες. Τότε, οι χώρες αυτές προσάρμοσαν το νομικό καθεστώς στην από κοινού κηδεμονία και ξεχώρισαν διακριτά τις έννοιες επιμέλεια ως κατοικία και γονική μέριμνα ως κηδεμονία. Η επικοινωνία ορίστηκε σε πολλές χώρες ως ελεύθερη διότι θεωρήθηκε ότι γίνεται κατάχρηση της “μοναδικής εξουσίας” από τον ένα γονέα και η στέρηση του άλλου γονέα-προτύπου έχουν σημαντικές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των παιδιών από την αποξένωση μέσω δικαστικής απόφασης. Ο γονέας λοιπόν που έχει την κηδεμονία, υποθέτει ότι έχει απόλυτη εξουσία επί του παιδιού επί του οποίου δημιουργεί αρνητικά αισθήματα κατά του άλλου γονέα και αυτό έχει ως συνέπεια την ψυχική αποξένωση μετά την φυσική που έχει προέλθει εξαιτίας της δικαστικής απόφασης. Ο γονέας-εξουσιαστής επιβάλει είτε με βίαιο τρόπο είτε με ψυχολογική χρόνια “πλύση εγκεφάλου”. Ο Δρ Ρίτσαρντ Γκάρντερ το ονομάζει σύνδρομο παράνοιας του/της χωρισμένου.

Είναι το σύνδρομο κατά το οποίο το παιδί εξαναγκάζεται να αποξενωθεί από τον γονέα ο οποίος δεν έχει την επιμέλεια η/και την γονική μέριμνα. Τότε αρνείται να συναντήσει τον αποξενωμένο γονέα. Το φαινόμενο αυτό παρουσιάστηκε και ερευνήθηκε προ εικοσαετίας από μελετητές όπως ο Turkat, ο Gardner και νεώτερους όπως οι: Clarke-Stewart Thompson, Wood, Bone, Harvey, Nicholas και πολλούς άλλους. Στην Ελλάδα δεν έχει ερευνηθεί ακόμη (εκτός από φωτεινές εξαιρέσεις π.χ. Χριστοδουλάκης, Τσιάντης, Χαραλαμπάκης, κ.α.) όπως θα έπρεπε, δηλαδή με ακρίβεια και βάθος.

Το παιδί:

Σε ακραίες περιπτώσεις:

Η μέθοδος αποξένωσης εξαρτάται από το πνευματικό και μορφωτικό επίπεδο του γονέα-δράστη, από την ηλικία του παιδιού και από τις συνθήκες. Ξεκινά από την απαγόρευση σε συνάντηση (έστω και νόμιμη επικοινωνία) με τον άλλο γονέα, με την απαγόρευση τηλεφωνικής επικοινωνίας, με τον τρόπο απαξίωσης του ονόματος και των πράξεων του άλλου γονέα έως και την βίαια αρπαγή με σκοπό την επίδειξη δυνάμεως. Σε πολλές περιπτώσεις, η μέθοδος που χρησιμοποιείται για αποξένωση είναι αυτή της συκοφαντικής δυσφήμισης του άλλου γονέα, ενώπιον τρίτων, συγγενών, συναδέλφων, κ.τ.λ., ούτως ώστε το παιδί να ντρέπεται για τον γονέα αυτό και να του δημιουργηθούν συναισθήματα ενοχής, ντροπής, φόβου. Πολλές φορές, επίσης, για επίρρωση των λεγομένων και για να πείσει ο γονέας-θύτης, βεβαιώνει ότι υπάρχει και σεξουαλική παρενόχληση-κακοποίηση από τον άλλο γονέα για δικαστική και νομική μεθόδευση. Αυτό, όπως είναι φυσικό δημιουργεί ακόμη περισσότερα προβλήματα στο παιδί και η αποξένωση έρχεται πολύ πιο γρήγορα. Τα δικαστήρια αδυνατούν να βρουν την αλήθεια και στέλνουν το ‘μπαλάκι’ στους παιδοψυχιάτρους οι οποίοι με τη σειρά τους στον εισαγγελέα ή το δικαστή. Εν τω μεταξύ, ο χρόνος κυλά, το παιδί αποξενώνεται ακόμη περισσότερο και στην εφηβεία ή και ενηλικίωση έχει ήδη αποξενωθεί τελείως και έχει αποκτήσει ανυπέρβλητα προβλήματα.

Ο γονέας-θύτης κάνει τις παρακάτω ενέργειες:

1. Θα επιμείνει να έρχεστε και πηγαίνετε ακριβώς στους χρόνους ορίζει. Θα σας κάνει να υποφέρετε γι’ αυτό με κάποιο τρόπο.
2. Θα επιμείνει να ρυθμίζει πού πηγαίνετε με το παιδί και κάτω από ποιους όρους. Δεν θα σας ενημερώσει για τίποτα που κάνει ο ίδιος/η ίδια με το παιδί.
3. Θα κάνει αλλαγές στις ρυθμίσεις που έχετε με το παιδί αλλά θα σας ενημερώσει την τελευταία στιγμή. Εάν παραπονεθείτε θα χάσετε το χρόνο επαφών (επικοινωνία). Εάν πρέπει εσείς να αλλάξετε τις ρυθμίσεις απλώς θα αρνηθεί να αποδεχθεί τις αλλαγές και θα χάσετε το χρόνο επαφών.
4. Θα προσφέρει σκόπιμα στο παιδί εναλλακτικές τις ημέρες που έχετε εσείς το παιδί και θα πει έπειτα ότι το παιδί έχει επιλέξει το εναλλακτικό γεγονός. Θα σας κάνει να επιλέξετε να επιμείνετε στο χρόνο επαφής σας και να μην επιτρέψετε στο παιδί να κάνει το άλλο πράγμα έτσι ώστε θα εμφανιστείτε κακοί.
5. Θα αναπαραγάγει τα δώρα που δίνετε στο παιδί για να υπονομεύσει την αξία τους.
6. Θα κρύψει, θα σπάσει, θα εξαφανίσει ή θα είναι σκόπιμα απρόσεκτος/απρόσεκτη με τα πράγματα που δίνετε το παιδί σας.
7. Θα παρερμηνεύσει σκόπιμα κάτι που κάνετε ή λέτε στο σημείο όπου θα σκεφτείτε δύο φορές για να κάνετε κάτι.
8. Μπορεί να ζητήσει πρόσθετα χρήματα για το παιδί, και να παρουσιάσει το αίτημα κατά τέτοιο τρόπο ώστε υπονοεί προφανώς ότι θα χάσετε επαφή με το παιδί αν δεν τα δώσετε.
9. Δεν θα σας κρατήσει ενημερωμένους για την ευημερία των παιδιών, τις εκθέσεις εκπαίδευσης, τις δραστηριότητες ή ότι αναμένετε ως γονέας.
10. Εάν κάνετε κάτι για να βοηθήσετε το παιδί, μπορεί να σας ευχαριστήσει σαν να ευχαριστεί έναν ξένο.
11. Θα ενθαρρύνει άλλους να αγοράσουν π.χ τα ενδύματα παιδιών. Θα επικρίνει τη δική σας προτίμηση.
12. Θα επικρίνει το σπίτι, τους φίλους και τον τρόπο ζωής σας. Θα χρησιμοποιήσει οτιδήποτε από αυτά ως δικαιολογία για να σταματήσει την επαφή.
13. Θα πει στο παιδί ότι το δικαστήριο δεν επιτρέπει να σας δει  περισσότερο από στη δικαστική απόφαση, όταν στην πραγματικότητα η δικαστική απόφαση δηλώνει μόνο τον ελάχιστο χρόνο επαφών.
14. Θα επιτρέψει στο παιδί για να χάσει την εργασία (πχ σχολική) κατά τη διάρκεια της εβδομάδας έτσι ώστε πρέπει να γίνει στο χρόνο επαφής σας.
15. Θα ερμηνεύσει το χρόνο επαφής σας ως το συνολικό ποσό χρόνου διαθέσιμο για όλους τους σκοπούς. Εάν π.χ οι γονείς σας θέλουν να δουν το εγγόνι τους, θα πρέπει να βγει από το δικό σας χρόνο επαφής.
16. Εάν σας δει στο δρόμο όταν είναι με το παιδί θα σας αγνοήσει και με δύναμη θα ενθαρρύνει το παιδί για να κάνει το ίδιο πράγμα.
17. Εάν συμμετέχετε ως γονέας στο σχολείο και δείτε το παιδί σας εκεί θα πει το σας ότι δεν επιτρέπεται να το κάνετε. Μπορεί μάλιστα να έρθει σε επαφή με το σχολείο και να τους ενημερώσει (ανακριβώς) ότι το δικαστήριο σας έχει απαγορεύσει την παρουσία σας εκεί.
18. Εάν έχετε ένα νέο σύντροφο θα επιμείνει ότι αυτός ή αυτή δεν θα είναι παρών/παρούσα κατά την επαφή σας με το παιδί, δεδομένου ότι το στενοχωρεί.
19. Εάν τηλεφωνήσετε στο παιδί σας, θα πει ότι είναι απασχολημένο ή είναι έξω από το σπίτι. Εάν το παιδί πάρει το τηλέφωνο θα ακούει τη συνομιλία ή θα το διακόψει.
22. Θα υπενθυμίζει συνεχώς  τις ανεπάρκειές σας ως γονιού μπροστά από το παιδί.

Η άρνηση του παιδιού να επικοινωνήσει με τον άλλο γονέα πρέπει να αντιμετωπιστεί ψυχιατρικά και με κατάλληλες μεθόδους από ομάδες κοινωνικών λειτουργών. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι ψυχίατροι κατευθύνουν το παιδί σε ψυχιατρικές κλινικές, απομακρύνοντάς το από το νοσηρό περιβάλλον του γονέα-θύτη. Αποτελεσματικός έχει κριθεί, στην αρχή της αποξένωσης, και ο βίαιος τρόπος, μέσω αυτοφώρου διαδικασίας και ένταλμα σύλληψης στον γονέα που δημιουργεί αυτό το πρόβλημα. Παρατηρήθηκε ότι είναι, προσωρινά, ο καταλληλότερος τρόπος αν και αντιπαιδαγωγικός για σωφρονισμό του γονέα-θύτη, αλλά και για παραδειγματική επίδειξη ισχύος. Βέβαια, για ένα χρονικό διάστημα επιλύεται το πρόβλημα αλλά όχι μόνιμα. Οι λύσεις πρέπει να προέλθουν από την Πολιτεία με την αλλαγή των νόμων, με την εκπαίδευση των γονέων, των δικαστών και άλλων λειτουργών, με την δημιουργία κοινωνικών υπηρεσιών.

Λύσεις συνταρακτικές, μόνιμες και τέλειες δεν υπάρχουν. Όμως, μπορεί κάποιες ενέργειες να βελτιώσουν τη κατάσταση, όπως:

Ο καθηγητής Γ. Κουμάντος  αναφέρει τα εξής: Η άρνηση του παιδιού να επικοινωνήσει με τον ένα γονέα -επειδή ο γονέας που έχει την επιμέλεια έχει δημιουργήσει στη ψυχή του παιδιού μια απέχθεια για αυτόν- θα πρέπει να θεωρείται (έστω κατά μαχητό τεκμήριο) ως δείγμα κακής άσκησης της επιμέλειας με συνέπεια η άσκηση της επιμέλειας να ανατίθεται στον γονέα που έχει δικαίωμα επικοινωνίας με αυτό. Η καθιέρωση ενός τέτοιου τεκμηρίου θα μπορούσε να ενεργήσει προληπτικά: Για να μη χάσει την επιμέλεια του παιδιού, ο γονέας θα πρέπει να καλλιεργεί στο παιδί καλά αισθήματα έναντι του άλλου γονέα. Η δικαστική απόφαση εφετείου Γαλλίας που αντιστρέφει την επιμέλεια όταν μια μητέρα παρεμπόδιζε συστηματικά την επικοινωνία του παιδιού με τον πατέρα και μάλιστα τον κατηγόρησε για σεξουαλική παρενόχληση είναι παράδειγμα προς μίμηση.

Με αφορμή κείμενο του Νίκου Σπιτάλα, προέδρου του Συλλόγου για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια (ΣΥΓΑΠΑ).