Μια απανταχού παρούσα διαπίστωση σε κάθε συζήτηση που αφορά τα παιδιά μας είναι ότι αυτά είναι αδιαμφισβήτητα πανέξυπνα, ή –τέλος πάντων– περισσότερο ευφυή από όσο οι πρόγονοί τους. Αυτή η βελτιωμένη λιλιπούτεια γενιά μαθαίνει ξένες γλώσσες με τρομερή ευκολία, χειρίζεται κινητά τηλέφωνα και ταμπλέτες σαν υπαλληλικό προσωπικό των καταστημάτων ΓΕΡΜΑΝΟΣ και τους υπολογιστές σαν χάκερ, μπροστά στα γεμάτα θαυμασμό μάτια γονιών, θείων και παππούδων. Το αξίωμα της ευφυΐας τους λοιπόν εξηγεί ανώδυνα τα πάντα. Κάθε μικρή ή μεγάλη κατάκτηση. Αλλά και κάθε ατόπημα ή «λάθος» τους, απέναντι στο οποίο η υψηλή νοημοσύνη μπορεί να μη στέκει ως εξήγηση, είναι όμως το αντίβαρο. Ή ένα όμορφο άλλοθι απέναντι στην απουσία πεπερασμένων για κάποιους προτύπων συμπεριφοράς. Όπως η ευγένεια. Η οποία –σε αντίθεση με την «εξυπνάδα» που περισσεύει (;)– μοιάζει να χάνεται στην παιδική ηλικία. Επανέρχεται βέβαια αργότερα, αλλά φοβάμαι δεν είναι αυθεντική.
Το διαπιστώνω καθημερινά στα δικά μου παιδιά αλλά και τα πολυαγαπημένα των άλλων. Είναι που σχεδόν ποτέ δεν ανταποκρίνονται στη στιγμή που κάποια φίλη ή φίλος τα χαιρετά, σε σημείο που έχω αρχίσει να πιστεύω ότι δεν την/τον βλέπουν. Είναι που με μεγάλη ευκολία θα κατσουφιάσουν απέναντι σε ένα δώρο που δεν ήθελαν, είναι που βαριούνται να μιλήσουν στο τηλέφωνο σε παππούδες και γιαγιάδες, είναι που πολύ εύκολα θα κοροϊδέψουν έναν φίλο τους. Είναι που εμείς οι ενήλικες αυτό το θεωρούμε φυσιολογικό γιατί, «έλα, μωρέ, παιδιά είναι». Και τι παιδιά. Έξυπνα. Και αγενή. Που δεν έχουν μάθει να ακούνε. Τίποτα και κανέναν. Λίγες μέρες πριν, βρέθηκα σε μια μουσική παράσταση με τα παιδιά μου. Άπειρα συνομήλικά τους κάθονταν στο πάτωμα, μπροστά στη σκηνή. Ένα από όλα αυτά δεν σταμάτησε λεπτό να κάνει αισθητή την παρουσία του. Μιλούσε συνεχώς λέγοντας το απόλυτο τίποτα, διέκοπτε την παράσταση με απανωτές εξυπνάδες, συμπαρασύροντας τα περισσότερα σε μπαράζ χαζομάρας. Θα μου πεις, «μα, παιδί είναι». Ναι, το ξέρω. Είναι το παιδί που σε λίγες μέρες θα μπει στο αυτοκίνητο για να πάει στο χωριό, θα μιλάει συνεχώς και δεν θα αφήσει τους γονείς του να σταυρώσουν κουβέντα, θα απαιτεί συνεχή προσοχή και θα γίνει το επίκεντρο στο οικογενειακό τραπέζι γιατί «είναι πραγματικά πανέξυπνος ο άτιμος». Είναι το παιδί που δεν το έχουν μάθει πόσο ωραίο είναι να ακούς. Ακόμη και το τίποτα.
Καλό Πάσχα
Δηλ. απαιτούμε από τα παιδιά μας την ψευτοευγένεια,την λογοκρισία στα λόγια τους κ γενικά να κλείνουν το στόμα τους. Αλήθεια, αν συμμορφωθούν κ υπακούσουν τους γονείς αυθεντίες, πόσο διαφορετική κοινωνία από την σημερινή θα χτίσουν; ΚΑΙ αλήθεια εμείς σαν γονείς θέλουμε μια διαφορετική κοινωνία;
Το να μη χαιρετάς κάποιον που σε χαιρετάει είναι καθαρή αγένεια. Το να μην πηγαίνεις να μιλήσεις στους παππούδες και στις γιαγιάδες σου συνεχώς είναι αδιαφορία. Το να κάνεις συνεχώς αισθητή την παρουσία σου σε μία παράσταση που έχουν πάει κι άλλοι να παρακολουθήσουν είναι έλλειψη σεβασμού. Το να κοροϊδεύεις με μεγάλη ευκολία το διπλανό σου είναι επιεικώς απαράδεκτο. Η δουλειά η δική μας σαν γονείς είναι να καθοδηγήσουμε τα παιδιά μας να διαλέγουν τον όμορφο τρόπο να διαχειρίζονται τέτοιες καταστάσεις, έτσι ώστε όλοι να συνυπάρχουν όμορφα. Δε μιλάμε για γονείς αυθεντίες, μιλάμε μόνο για γονείς που θέλουν να ασχοληθούν με τα παιδιά τους. Και, ναι, η κοινωνία που θα χτίσουν θα είναι διαφορετική -τουλάχιστον κατά ένα λιθαράκι. Το ότι όλα αυτά δε συμβαίνουν είναι γιατί τα παιδιά είναι γνήσια αντίγραφα του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο μεγαλώνουν -τα παιδιά, άλλωστε, δε φταίνει ποτέ για οτιδήποτε κάνουν. Και, αν δεν προσπαθήσουμε εμείς σαν γονείς να κάνουμε την κοινωνία μας ομορφότερη, θα συνεχίσει να είναι όπως σήμερα. Εκτός αν αυτό μας αρέσει.
Δεν έχω καταλάβει αν υπάρχει κάποιο συμπέρασμα στο κείμενο αυτό και αν ναι, ποιο είναι αυτό…
Μιλάτε και χαρακτηρίζετε τα παιδιά, σαν να προέκυψαν από παρθενογέννεση, σαν να μεγαλώνουν αυτόνομα και χωρίς την επιρροή των ενηλίκων (γονιών) γύρω τους…
Αναφέρετε στιγμιαία την έλλειψη προτύπων βέβαια αλλά με ένα φύσημα αέρα, η αναφορά αυτή εξαφανίζεται, μαζί κ οι ευθύνες…
Και ενδόμυχα φαίνεται σαν να τα κατηγορείτε για την φαινομενική εξυπνάδα τους και την φανερή αγένειά τους…
Και όλη αυτή η αναλυση, να με συγχωρήσετε, αλλά μοιάζει πολύ επιφανειακή και άδικη για τα παιδιά μας, που εμείς οι γονείς, από την αδιαφορία μας και τα απωθημένα μας, τα γεμίζουμε με χίλιες δυο ανοησίες, γκατζετάκια κ ασχολίες (που δεν μας συμπεριλαμβάνουν) και όταν αυτό, που κάποιοι άλλοι τελικά διαμόρφωσαν (Apple, Sony, Mattel, δάσκαλοι κ λοιποί, αλλά ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ, γιατί εμείς επιλέξαμε την απουσία μας), δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες και τα στάνταρ μας, έχουμε το θράσος να βγούμε μπροστά και να το κατακρίνουμε…
κ δεν κατακρίνουμε καν τους λοιπούς (δεν τολμώ να μιλήσω για τον εαυτό μας!!!)…κατακρίνουμε το ίδιο το παιδί που μας απογοητεύει “έτσι όπως έγινε”, που δεν είναι σαν τα παλιά καλά παιδιά (που ήμασταν εμείς δλδ…)
Πόσο κρίμα αλήθεια…?