Διάβαζα ένα άρθρο στο internet, παρακολουθώντας με την άκρη του ματιού μου τα παιδιά μου να έχουν ντυθεί μαμά και μπαμπάς, να έχουν μαζέψει σε ένα καροτσάκι super market όλα τα κουκλάκια της μικρής και να παίζουν οικογένεια. Πολύ χαριτωμένο. Η οικογένεια έτσι όπως θα «έπρεπε» να είναι. Μετά από λίγο με πλησίασε ο 6χρονος γιος μου και μου έκανε μία από τις πιο –πιθανά– αναμενόμενες ερωτήσεις στον κόσμο. Μαμά, δύο αγόρια μπορούν να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια; Επειδή μάλλον σήκωσα φρύδια ή καθυστέρησα στην απάντηση, είπε να την παραλλάξει λίγο την ερώτηση. Δύο κορίτσια;
Σκέφτηκα για λίγο. Σκέφτηκα ότι αν θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν σε μία κοινωνία πιο ανεκτική, πιο απελευθερωμένη και λιγότερο καταπιεστική απέναντι στο αναφαίρετο δικαίωμα των ατομικών επιλογών, αυτό δεν μπορεί αυτόματα να γίνει από μόνο του. Θα πρέπει να βοηθήσω κι εγώ. Κρίμα ίσως που γράφω για αυτό, όταν μάλλον δεν θα χρειαζόταν να είναι άξιο κειμένου, αλλά αυτονόητο. Όταν ο Μπαράκ Ομπάμα, σε ομιλία του πριν από ενάμιση χρόνο, που φυσικά παρακολούθησαν και πολλά παιδιά, δήλωσε πως «το ταξίδι δεν έχει ολοκληρωθεί μέχρι τα gay αδέλφια μας να αντιμετωπίζονται όπως και οποιοσδήποτε άλλος στο πλαίσιο του νόμου – γιατί αν πραγματικά έχουμε γεννηθεί όλοι ίσοι, τότε σίγουρα και η αγάπη που δεσμεύει τον έναν με τον άλλον πρέπει να είναι ίση και αυτή».
Του απάντησα λοιπόν ότι δύο αγόρια ή δύο κορίτσια μπορούν να παντρευτούν, σε κάποιες χώρες, στο δημαρχείο και όχι στην εκκλησία. Στην ερώτηση «γιατί όχι σε όλες τις χώρες;» του είπα ότι πιστεύω πως αυτό θα γίνει σιγά σιγά στις περισσότερες, επειδή όμως δεν είναι κάτι τόσο συνηθισμένο, όσο ο γάμος μεταξύ ενός άνδρα και μίας γυναίκας, χρειάζεται χρόνος για να το αποδεχθούν.
Κάποιοι μου είπαν ότι το μπερδεύω το παιδί. Ίσως και να ήθελαν να με ρωτήσουν αν δεν φοβάμαι που του αφήνω όλα τα ενδεχόμενα τόσο ανοιχτά. Περισσότερο από όλα φοβάμαι να μεγαλώσει με στεγανά. Φοβάμαι να μην κάνει φίλους μόνο και μόνο επειδή δεν ταυτίζονται με το στερεότυπο που έχει διδαχθεί από την οικογένειά του. Φοβάμαι να τον ακούσω να κοροϊδεύει κάποιον επειδή δεν συμπλέει με το ρεύμα των πολλών. Φοβάμαι να μεγαλώσω ένα παιδί που δεν τους βλέπει αρχικά όλους ίδιους και όλους ίσους, επειδή πρώτα τους έχει φορέσει μία ταυτότητα διαφορετικότητας ορμώμενος από τον δογματισμό των άλλων.
Θέλω να κλείνει τα αυτιά του σε χλευαστικούς χαρακτηρισμούς και να πορεύεται με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Μόνο αν εγώ τον πάρω από το χέρι και δεν υψώσω απαγορευτικές ταμπέλες θα καταφέρει και εκείνος με τη σειρά του να προχωράει ελεύθερος. Και αν είναι ο γιος μου ή η κόρη μου η λεγόμενη «μειοψηφία», για οποιονδήποτε λόγο και όχι μόνο για τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους, θέλω πάνω από όλα να αισθάνονται υπερήφανοι και δυνατοί. Αυτή θα είναι για εμένα η μεγαλύτερη ικανοποίηση, η αίσθηση ότι δεν συνέβαλα ούτε στο ελάχιστο στην αδιαλλαξία που τελικά οδηγεί στη δυστυχία.
Ύστερα από αυτά βέβαια ακολούθησε και η ερώτηση της κόρης -3,5 ετών. «Ωραία, τότε, ένα κορίτσι και ένα αγόρι και ένα αγόρι μπορούν να παντρευτούν;»