Εξοργισμένη φίλη στο τηλέφωνο. Προσπαθώ να κατανοήσω τα όσα λέει, τα όσα θέλει να μου πει. Δεν τα καταφέρνω. Οι συλλαβές της μοιάζουν παγιδευμένες μέσα σε βουητά, φυσήματα, ξεφυσήματα και εκρήξεις βάρβαρων θορύβων. Κι ύστερα, μία βόμβα λεκτική απ’ τα συντρίμμια της οποίας ανασύρω τις λέξεις, «πριγκίπισσα», «βασιλόπουλο» και «σαπιοκοιλιάς».

Καταλαβαίνω. Η εξοργισμένη φίλη μού μιλάει για τον κακό «Φίλη» που με την τζίφρα του και με το «έτσι θέλω του» αποφάσισε ένα πρωί να της απαγορεύσει να αποκαλεί στο σχολείο την κόρη της «πριγκίπισσα» και τον γιο της «βασιλόπουλο». Το τελευταίο διάστημα την ακούω συχνά αυτήν τη φίλη. Όχι την ίδια αυτοπροσώπως, αλλά κλώνους δικούς της που ως άλλες βασιλομήτορες περιφέρονται σε social media και real life υπογράφοντας βασιλικά διατάγματα μητρικής παραφροσύνης. «Το κοριτσάκι μου είναι πριγκίπισσα, κύριε Φίλη, και πριγκίπισσα θα παραμείνει!», «Ο γιος μου είναι μεγαλωμένος σαν βασιλόπουλο και βασιλόπουλο θα τον προσφωνώ παντού! Από το σχολείο μέχρι το πανεπιστήμιο!» «Κορίτσια, τρέχω να κάψω την πριγκιπική στολή της κόρης μου! Αυτές τις Απόκριες θα την ντύσω μπολσεβίκα!» «Δεν θα σου περάσει, Φίλη! Από αύριο όταν πηγαίνω να πάρω την κόρη μου από το σχολείο θα λέω: ‘‘Ήρθα να πάρω τους βαθμούς της Αυτής Βασιλικής Εξοχότητας…’’». «To βιβλίο Ο Μικρός Πρίγκιπας, η ταινία Θα σε κάνω βασίλισσα και το τραγούδι Πριγκηπέσα του Σωκράτη Μάλαμα απαγορεύονται με ΠΝΠ που θα περάσει σύντομα στη Βουλή. Όσοι εντοπιστούν να διαβάζουν, να ακούν, ή να βλέπουν τα συγκεκριμένα έργα θα τιμωρούνται με 25% ΦΠΑ». 

Όσο περνούν οι μέρες, μία, δύο, τρεις, δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες εξυπνάδες κατακλύζουν το Διαδίκτυο: πάντα πιο απρόβλεπτες, πάντα πιο παράλογες και σταθερά αδιάφορες απέναντι στην αλήθεια. Κάτι σαν μια γιγάντια απάτη που επινοήθηκε για να μας κρατά απερίσπαστους από τη βλακεία, ξεπατικωτούρα παραφρασμένης Λερναίας Ύδρας ‒ εκεί που «κόβεις» τον αέρα μιας κουταμάρας ξεπετάγεται μπροστά σου μία άλλη με διπλά μποφόρ βλακείας. Όχι. Δεν υπερασπίζομαι τον Φίλη. Την νοημοσύνη μου υπερασπίζομαι, όπως ακριβώς κι εκείνη του παιδιού μου, μελλοντικού πολίτη και ψηφοφόρου. Το κείμενο «Φίλη» δεν λέει τίποτε παραπάνω από το αυτονόητο: ότι «το παιδί καθενός είναι μοναδικό και ξεχωριστό για τον ίδιο. Ωστόσο είναι ένα παιδί ανθρώπων όπως κάθε παιδί ανθρώπων. Διαφορετικό αλλά ίσο με τα άλλα, και όχι πριγκίπισσα ή βασιλόπουλο».

Για τις απανταχού βασιλομήτορες τα παραπάνω αποτελούν ωστόσο ψιλά γράμματα και, το χειρότερο, γραμμένα από χέρι αριστερό που πρέπει να κοπεί από τη ρίζα. Η ρίζα του κακού, που εν προκειμένω ονομάζεται bullying, τις αφήνει παγερά αδιάφορες. Ίσα είναι όλα τα παιδιά, κυρία μου, σ’ αρέσει-δεν σ’ αρέσει. Και τα ίδια δικαιώματα έχουν, κυρία μου, είτε είναι μαύρα, είτε άσπρα, είτε πλούσια, είτε φτωχά, και πάλι σ’ αρέσει-δεν σ’ αρέσει. Κι αν εσύ συνεχίζεις να ζεις στην κοσμάρα σου παραφράζοντας, παραποιώντας και διαστρεβλώνοντας το σωστό λόγω πολιτικής ιδεοληψίας, τότε λυπάμαι, αλλά δεν μας αρέσεις ούτε εσύ ούτε οι άνθρωποι που πλάθεις μ’ αυτά τα μυαλά.

Λίγες ημέρες αργότερα, η μάχη απέναντι στον… viral σαπιοκοιλιά (tres sic) μετατράπηκε σε πόλεμο με όπλα εθνικοπατριωτικές «κορόνες» γραμματιζούμενων μαμάδων, οι οποίες ξεφώνιζαν στο Διαδίκτυο πως «είναι έγκλημα να κοπούν τα αρχαία. Μην παίζεται (!!!) με τη μόρφωση των παιδιών μας». Αυτό που απαραιτήτως χρειάζονται τα παιδιά μας, κυρία μου, είναι ‒σε αντίθεση με εσάς‒ να μάθουν πρωτίστως τη γραμματική του δημοτικού και όσο για τα αρχαία υπάρχει και χρόνος και διάθεση από τον «σαπιοκοιλιά» για να τα διδαχτούν. Αντί λοιπόν να τρέμετε μην και καταργηθούν τα αρχαία, τα οποία μιλάτε φαρσί σε οικογενειακές μαζώξεις και φιλικές συνεστιάσεις, ζητήστε από έναν δάσκαλο ή έναν καθηγητή να σας μιλήσει για τα τραγικά λάθη που κάνουν τα παιδιά μας στη Νεοελληνική Γλώσσα και κάντε πόλεμο γι’ αυτό! Ταυτόχρονα, ανοίξτε μαζί του κουβέντα για την ελλιπή διδασκαλία, για τα ανεπίτρεπτα κενά, για τις παράλογες καθυστερήσεις, για τις σπασμένες αίθουσες, για τα ντροπιαστικά προαύλια, για τα λαβωμένα ολοήμερα, για τις ανύπαρκτες ξένες γλώσσες, για την εμετική παπαγαλία, για τα χρυσοπληρωμένα φροντιστήρια και τότε, ναι, τότε κάντε πόλεμο. Αληθινό, διαδικτυακό, με φωνές, με βρισιές, με καδρόνια, με απειλές με ό,τι μέσο σάς κάνει κέφι. Με λόγια απλά, αν θέλετε να πολεμήσετε για το αύριο των παιδιών μας κάντε πόλεμο με αιτία, όχι από ανοησία.

Κι εσείς που δακρύζετε για το τέλος των παρελάσεων ανοίξτε καμιά εγκυκλοπαίδεια και μάθετε ότι, με εξαίρεση κάποιες τριτοκοσμικές χώρες με απολυταρχικά καθεστώτα, παρελάσεις γίνονται μόνο στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Ινδονησία και τη… «διαβολική» Κούβα. Κι εσείς που σταυροκοπιέστε για το «κόψιμο» των θρησκευτικών πάρτε τα παιδάκια σας από το χέρι και πηγαίνετέ τα σε καμιά εκκλησία ‒όχι το βράδυ της Ανάστασης στις δώδεκα παρά πέντε‒, πείτε τους ότι ο Χριστός σταυρώθηκε από υποκριτές και ρουφιάνους, εξηγήστε τους το νόημα της Ανάστασης και τη δύναμη των θαυμάτων και να είστε σίγουρες ότι τα παιδιά σας θα πάρουν πολλά παραπάνω από μία ώρα διδασκαλίας θρησκευτικών που καλώς ή κακώς ισοδυναμούσε πάντα με την «ώρα του χαβαλέ». Και μία παράκληση: την επόμενη φορά που θα επιδοθείτε με πάθος στην ανάρτηση εξυπνακίστικων σχολίων σε facebook και instagram ρίξτε πρώτα μια ματιά στο σχετικό νομοσχέδιο και μάθετε να ξεχωρίζετε την ενεργητική από την παθητική φωνή για να μη μας βγάζετε τα ματάκια με τα ίδια σας τα χεράκια…