Νωρίς το πρωί είναι μια δύσκολη ώρα. Τουλάχιστον στην οικογένειά μας. Αλλά νομίζω σε όλες. Παραδεχτείτε το. Κανείς δεν θέλει να ξυπνάει νωρίς το πρωί. Όμως, η άπονη η ζωή τα φέρνει αλλιώς και τελικά, λίγο πολύ, όλοι νωρίς το πρωί ξυπνάμε. Ειδικά αν έχεις παιδιά, το πρωινό ξύπνημα απογειώνεται. Σε μας, λοιπόν, έχει περάσει από διάφορες φάσεις. Αλλά θα σας μιλήσω για την παρούσα και θα επικεντρωθώ στα παιδιά, γιατί αν ξυπνούσα μόνη μου, απλά θα σιχτίριζα, θα ετοιμαζόμουν και θα έφευγα. Αλλά το πρωινό ξύπνημα με δυο παιδιά δημοτικού είναι άλλη φάση, πολύ πιο μπροστά…
Καταρχάς, να σας δώσω μια εικόνα. Τα παιδιά είναι πρώτη και τρίτη δημοτικού. Είναι πλήρως αυτοεξυπηρετούμενα και πρέπει να βρίσκονται στο σχολείο στις 8:05. Μένουμε στο 1′ από το σχολείο, οπότε στόχος μας είναι να κλείσουμε την πόρτα πίσω μας στις 8:03. Και για να το πάμε ακόμα ένα βήμα πιο πίσω, έχουμε ραντεβού στην κουζίνα στις 7:45 για πρωινό. Οπότε 7:45 πρέπει να είμαστε πλυμένοι, ντυμένοι, χτενισμένοι, κοινώς έτοιμοι.
Προσωπικά, βάζω ξυπνητήρι στις 7:15, με περιθώριο δυο πεντάλεπτων snooze. Ο άντρας μου πάντα έχει φύγει νωρίτερα, με εξαίρεση μια μέρα που φεύγει αργότερα, επομένως τα ξυπνήματα και η πρωινή προετοιμασία μας δεν συμπίπτουν. Το ιδανικό σενάριο είναι τα παιδιά (ή έστω το ένα εκ των δυο, δεν μας νοιάζει το ποιο) να έχουν ξυπνήσει πριν, να είναι ήδη έτοιμα και να διαβάζουν το βιβλίο τους. Αυτό, όμως, συμβαίνει σπάνια. Οπότε πάμε στην πράξη. Ήρθε η ώρα να μάθετε τα 10 πράγματα που ακούω από τα παιδιά μου μετά το πρωινό ξύπνημα, όσο, δηλαδή, ετοιμάζομαι μηχανικά για τη δουλειά! Φυσικά, βάλτε μπροστά σε όλα την κλητική προσφώνηση “ΜΑΜΑ”!
- Είναι νωρίς/ νυστάζω/ δεν θέλω να σηκωθώ/ πέντε λεπτά ακόμα/δεν θέλω να πάω σχολείο/ έλα, μόνο σήμερα άσε με σπίτι/ γιατί να υπάρχει το σχολείο; κ.λ.π
- Στο μπάνιο πλέον. Εγώ θα κάνω τσίσα πρώτος-η/ μου πήρε τη λεκάνη/ χτες κατούρησε αυτός-ή πρώτος-η/ έχει τελειώσει και καθυστερεί επίτηδες κ.λ.π
- Αυτός-ή δεν πλένει καλά τα δόντια του-της/δεν πλένει καθόλου τα δόντια του-της/μου πήρε την οδοντόβουρτσα/ μου πήρε την οδοντόκρεμα/ μου έκρυψε την οδοντόβουρτσα/μου έκρυψε την οδοντόκρεμα.
- Στο δωμάτιό τους πλέον. Αυτός-ή με κοίταξε/ με κοίταξε έντονα/ με κοίταξε παράξενα/ αναπνέει δίπλα μου/ γενικά με ενοχλεί (ως παρουσία).
- Πού είναι η μπλούζα/ η φόρμα/ το κολάν/ τα παπούτσια/ ο σκούφος/ τα γάντια/ το κασκόλ μου. Δεν είναι εκεί που το-τα έβαλα χτες το βράδυ (εκεί είναι).
- Εγώ ετοιμάστηκα πρώτος-η, αυτός-ή καθυστερεί και μας καθυστερεί.
- Στην κουζίνα πλέον. Κάθε πρωί. Μπορούμε σήμερα να μη φάμε φρούτο για πρωινό; (κάθε πρωί τρώμε φρούτα για πρωινό, είναι απαράβατος κανόνας όσο και να χτυπιούνται). Εγώ θέλω νουτέλα/ κέικ/ μπάρα/ μαρμελάδα/ σοκολάτα/ τσουρέκι/ μπισκότα (δεν έχουμε τέτοια, το ξέρουν, αλλά δεν πτοούνται, ζητάνε, έτσι για να βασανίζουν τη δόλια μάνα)
- Το μήλο μου/η μπανάνα μου/ το αχλάδι μου είναι μικρότερο/μεγαλύτερο από το δικό του-της. Η πορτοκαλάδα μου είναι περισσότερη/ λιγότερη από τη δική του-της. { Όποιος έχει το μεγαλύτερο φρούτο, θέλει το μικρότερο, όποιος έχει το μικρότερο θέλει το μεγαλύτερο, όποιος έχει την περισσότερη πορτοκαλάδα θέλει τη λιγότερη, όποιος έχει την λιγότερη, θέλει την περισσότερη, αν οι πορτοκαλάδες είναι ισοϋψείς, θέλουν και πάλι να ανταλλάξουν κι αν ανταλλάξουν θέλουν αμέσως μετά το αντίστροφο}.
- Στο ασανσέρ πλέον. Εγώ θα πατήσω το κουμπί του ασανσέρ/εγώ θα μπω πρώτος-η, εγώ θα βγω πρώτος-η/με κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη/δεν μου κράτησε την πόρτα/με πάτησε/ με έσπρωξε/ μου άγγιξε την τσάντα.
- Στον δρόμο πλέον. Προχωράει γρήγορα/αργά, ξεφεύγει μπροστά/μένει πίσω, μου κόβει τον δρόμο…
Και κάπου εκεί φτάνουμε! Μου δίνουν πολύ πριν φτάσουμε στην είσοδο ένα πεταχτό φιλί και λένε ένα γεια στον αέρα, πλέον δεν τους νοιάζει ποιος-α θα το δώσει/πει πρώτος και ποιος-α δεύτερος-η, γιατί έχουν ήδη εντοπίσει τους φίλους τους και τις φίλες τους και το μυαλό τους είναι αλλού! Κι εγώ, που τα τελευταία τρία τέταρτα της ώρας τους παρακολουθώ ενώ ετοιμάζομαι στον αυτόματο και μια γελάω και μια κλαίω με αυτά που βλέπω και που ακούω, παίρνω μια βαθιά ανάσα και μπαίνω στο αυτοκίνητο για να φύγω για τη δουλειά…
