Όταν η μαμά έσπασε το πόδι της, σκέφτηκε καταρχάς τα παιδιά της που ήταν μπροστά και τρόμαξαν. Πολύ. Μέχρι να έρθει ο μπαμπάς, η γιαγιά και το ασθενοφόρο, αν και η πατούσα της ουσιαστικά κρεμόταν, η μαμά έσφιξε τα δόντια και χαμογελούσε και δεν ούρλιαζε, γιατί τα παιδιά της ήταν εκεί και κοιτούσαν, πίσω από τα δάχτυλα που έκρυβαν τα πρόσωπά τους, την καταστροφή.
Όταν η μαμά έσπασε το πόδι της, χειρουργήθηκε και έμεινε 4 μέρες στο νοσοκομείο. Και εκεί, μέσα στον πόνο της, έπρεπε να σκεφτεί πώς θα διαμορφωθεί η καθημερινότητα του σπιτιού για τους επόμενους μήνες. Και πανικοβλήθηκε.
Όταν η μαμά έσπασε το πόδι της, αναγκάστηκε να σταματήσει να κάνει όσα έκανε, να σταματήσει να εξυπηρετεί τους πάντες και να περιμένει πλέον να την εξυπηρετήσουν οι πάντες. Σοκ. Για τους πάντες. Το “Μαμά, έλα”, αν και εν μέρει αντικαταστάθηκε με το “Μπαμπά, έλα”, δεν σταμάτησε ποτέ εντελώς. Ακόμα κι αν η μαμά δεν ερχόταν…
Όταν η μαμά έσπασε το πόδι της, μπαμπάς και παιδιά κατάλαβαν ότι μια σειρά πραγμάτων που, κατά την ταπεινή τους άποψη, γίνονταν από μόνα τους αυτόματα, δεν γίνονταν αυτόματα, αλλά τα έκανε η μαμά, χωρίς εκείνοι να πάρουν χαμπάρι. Επίσης, κατάλαβαν ότι μια σειρά πραγμάτων που θεωρούσαν ότι “έλα, μωρέ, πανεύκολα γίνονται, σιγά”, δεν γίνονται “πανεύκολα, σιγά”, αλλά απαιτούν σκέψη, οργάνωση, κόπο, χρόνο. Κατάλαβαν, λοιπόν, ότι το νοικοκυριό θέλει management, πράγμα που μάλλον δεν τους είχε περάσει ποτέ από το μυαλό. {και φυσικά έφταιγε η μαμά για αυτό}.
Όταν η μαμά έσπασε το πόδι της, κατά σύμπτωση και ευτυχώς, ο Guardian δημοσίευσε ένα άρθρο για το mental load, τη μόνιμη, εξουθενωτική και κυρίως αόρατη δουλειά, με την οποία είναι επιβαρυμένες σχεδόν απαξάπασες οι γυναίκες μέσα σε ένα νοικοκυριό. Και την παρηγόρησε λίγο ότι δεν είναι η μόνη. Και το έδειξε και στον μπαμπά και το μετέφρασε και στα παιδιά. Και κάτι μούγκρισαν. Και (ελπίζω) κάτι κατάλαβαν.
Όταν η μαμά έσπασε το πόδι της, χάλασε και το πλυντήριο και αγοράστηκε καινούριο και ο μπαμπάς έμαθε, επιτέλους, να βάζει πλυντήριο και η μαμά δεν ξέρει να το χειρίζεται ακόμα, γιατί παραμένει τέζα και σκέφτεται μάλλον να μην μάθει κιόλας. Δικό του!
Όταν η μαμά έσπασε το πόδι της, ο μπαμπάς συνειδητοποίησε ότι η προετοιμασία του σνακ των παιδιών και του φαγητού της επόμενης μέρας θέλει σκέψη και χρόνο και ότι όταν έχεις μικρά παιδιά ναι, μπορεί να χρειάζεται να πηγαίνεις και κάθε μέρα σούπερ-μάρκετ και ναι ότι, ναι, τα ντουλάπια με τις παντός τύπου προμήθειες (φαγητά, φάρμακα, είδη υγιεινής) αδειάζουν κάθε τόσο και θέλουν… επαναφόρτιση. Συχνή. Και ότι οι γλάστρες θέλουν πότισμα. Και ότι όλοι πεινάνε ταυτόχρονα, την ώρα μάλιστα που χτυπάει το κουδούνι ή/ και το τηλέφωνο. Και ότι τα εννιάχρονα αγόρια έχουν πολλή ενέργεια κι αν κάποιος δεν τα πάει πάρκο, παίζουν μπάλα μέσα στο σπίτι. Και ότι τα εξάχρονα κορίτσια, ακόμα κι αν είναι αυτοεξυπηρετούμενα, θέλουν ένα γερό χτένισμα από έναν ενήλικα το πρωί, γιατί αλλιώς τα μαλλιά τους έχουν κόμπους.
Όταν η μαμά έσπασε το πόδι της, αναγκαστικά δούλευε (και ακόμα δουλεύει) πλέον από το σπίτι. Κι αυτό έδωσε χαρά στα παιδιά, γιατί όταν γυρνούσαν από το σχολείο, η μαμά ήταν πάντοτε εκεί και δεν την περίμεναν να γυρίσει. Και είχε περισσότερο χρόνο για αγκαλιές, παιχνίδια και διάβασμα πάνω στο κρεβάτι (του πόνου).
Όταν η μαμά έσπασε το πόδι της, κατάλαβε πόσο σημαντικό είναι που με τον μπαμπά είχαν φροντίσει τα παιδιά τους να είναι από μικρά όσο το δυνατόν περισσότερο αυτοεξυπηρετούμενα. Αλλά και ότι όσο αυτοεξυπηρετούμενα κι αν είναι, πάντα χρειάζονται τη μαμά τους 😉
Όταν η μαμά έσπασε το πόδι της, δεν πήγε στις γιορτές και στις επιδείξεις των παιδιών της στο τέλος της σχολικής χρονιάς και έκλαψε πολύ πολύ για αυτό. Ίσως και πιο πολύ απ’ όσο έκλαψε μέσα στο ασθενοφόρο που την πήγαινε στο νοσοκομείο. Πάλι καλά που υπάρχουν και τα βίντεο.
Όταν η μαμά έσπασε το πόδι της, είχε περισσότερο χρόνο και για τον μπαμπά. Κι εκείνος ο καημένος έκατσε κι έβγαλε ως και σέλφι μαζί της. Και τη φρόντισε και τη φροντίζει όσο καλύτερα μπορεί. Αλλά στον μπαμπά βγήκαν οι γκρίνιες της μαμάς από τον πόνο και την κλεισούρα. Η μαμά υπόσχεται να επανορθώσει. Ήδη προσπαθεί.
Όταν η μαμά έσπασε το πόδι της, διάβασε περισσότερα βιβλία και είδε περισσότερες ταινίες και σειρές, έχασε (ή γλίτωσε;) πάρτι, γαμοβαφτίσεις και λοιπές κοινωνικές υποχρεώσεις, έγινε πολύ ακοινώνητη (κι ακόμα παραμένει), μη σηκώνοντας τηλέφωνα και μη δεχόμενη επισκέψεις (κι αν κάποιοι παρεξηγήθηκαν, ξιδάκι, τραυματίας είναι, και μάλιστα εργαζόμενη, όχι έκθεμα), σκέφτηκε πολύ, πάρα πολύ, προσπάθησε να βρει θετικά σε αυτή την περιπέτεια κι άλλες φορές τα αναγνωρίζει και τα δέχεται κι άλλες δεν τα βλέπει πουθενά και θέλει να πέσει από το μπαλκόνι. Αλλά άντε να βγει με πατερίτσες στο μπαλκόνι και πώς να σκαρφαλώσει, έτσι κουτσή, στα κάγκελα.
Όταν η μαμά έσπασε το πόδι της, πήρε κι αυτή και ο μπαμπάς και τα παιδιά πολλά μαθήματα αντιμετώπισης της καθημερινότητας… Μένουμε σε αυτό και αλλάζουμε πολλά πράγματα στη ζωή μας. Γιατί τελικά τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Υ.Γ1 Η μαμά διανύει την 48η μέρα της ως εσώκλειστη. Αλλά κάνει δειλά δειλά και επίπονα βήματα στο σπίτι. Ε, πού θα πάει, θα βγει κιόλας.
Υ,Γ2 Η μαμά ευχαριστεί τον μπαμπά και τα παιδιά και την γιαγιά, γιατί, όσα και να τους “καταλογίζει”, αν δεν ήταν αυτοί, σίγουρα θα είχε βρει τον τρόπο και θα είχε πέσει από το μπαλκόνι.