Θέλω να ξαναγίνω 12. Να μυρίζει το καλοκαίρι μου καρπούζι και φιδάκι. Να μας βάζει με το ζόρι η μαμά για ύπνο το μεσημέρι και να μας δροσίζει με τον μπλε ανεμιστήρα πάνω από μια κίτρινη λεκάνη με παγάκια και νερό. Να μετράω τα παγωτά και τα μπάνια στη θάλασσα μέχρι να χάσω το μέτρημα. Να κοιμάμαι τα βράδια στο στρώμα θαλάσσης έξω από τη σκηνή και να φωνάζω τον Γιάννη να σκοτώνει τις αράχνες. Να πιάνω αχινούς με τη μάσκα μου και να τρώω πεταλίδες από τα βράχια. Να κολυμπάμε κρυφά μέχρι τη «μύτη». Να σκαρφαλώνουμε ψηλά και να βουτάμε, τα αυτιά μας να γεμίζουν νερό και να πονάνε το βράδυ. Να είμαστε γεμάτοι άμμο, ήλιο και αλάτι, να λούζουμε τα μαλλιά μας με παγωμένο νερό γιατί «αργήσαμε να μαζευτούμε και τελείωσε». Να τρώμε γλυκό με κράκερς και κρέμα Γιώτης, να χαζεύουμε τα αγόρια να παίζουν μπάλα στην άμμο και πλακωτό. Το βράδυ να ξαπλώνουμε στην άμμο με μουσική υπόκρουση το κύμα και τους πανηγυρισμούς των μπαμπάδων σε ματς της Εθνικής.

Θέλω να ξαναγίνω 18. Να μπω με τις φίλες στο πλοίο της γραμμής για Σαντορίνη και να κάνω 13 ώρες για να φτάσω. Να φλυαρούμε ακατάσχετα στο κατάστρωμα βάφοντας τα νύχια μας. Να κοιμόμαστε στις 8 το πρωί, να ξυπνάμε στις 2 το μεσημέρι και να μας παίρνει ο ύπνος στις ξαπλώστρες. Να τρώμε όλη μέρα μία τυρόπιτα και ένα μίλκο. Να φεύγουμε από την παραλία μόνο όταν νυχτώσει και να μαλώνουμε για το ποια θα λούσει πρώτη τα μαλλιά της. Να μυρίζει το δωμάτιο σαμπουάν, άρωμα και καμένα μαλλιά. Να μας νοιάζει μόνο τι θα φορέσουμε το βράδυ. Να κάνουμε καινούργιες γνωριμίες στην ατελείωτη ουρά στο καρτοτηλέφωνο. Να περπατάμε στα σοκάκια, να αγοράζουμε σανδάλια και μαγιό. Να ανεβαίνουμε σε μηχανάκια και να γράφουμε τηλέφωνα πάνω σε πακέτα από τσιγάρα. Να γυρίζουμε με το βραδινό καράβι και να φοράμε η μία το μπουφάν της άλλης γιατί κάνει κρύο. Να μη θέλουμε να γυρίσουμε ποτέ.

Θέλω τα παιδιά μου να μετράνε τα χρόνια τους από τα καλοκαίρια. Όχι από τους χειμώνες, από τα καλοκαίρια…